Kimono jest jednym z najbardziej kultowych symboli Japonii, a jego kolory i wzory są przykładem japońskiej wrażliwości kulturowej i estetyki. Ubraniem zewnętrznym, bogato barwionym i haftowanym, stało się w okresie Muromachi (1392r.–1573r.). Współcześnie nosi się je wyłącznie na specjalne okazje, takie jak: wesela, ceremonie parzenia herbaty, oficjalne tradycyjne imprezy i pogrzeby. Odpowiedni styl i kolor kimona zależy od okazji, wieku i stanu cywilnego noszącej je osoby. Jest to ubiór o kroju prostym, w kształcie litery T. Rękawy są różnej długości i szerokości. Według tradycji, kobiety niezamężne powinny nosić kimono o długich rękawach, sięgających niemal ziemi. Szata jest owinięta wokół ciała, przy czym lewa strona powinna być zawsze na wierzchu. Całość ubioru składa się z wielu części, w tym m.in. z szerokiego pasa zwanego obi. Historia kimona we współczesnej postaci rozpoczęła się w okresie Heian (794–1192). Opracowano wówczas nową technikę ich tworzenia. Polegała ona na cięciu kawałków materiału w linii prostej i zszywaniu ich razem. Dzięki temu twórcy kimon nie musieli zajmować się kształtem ciała osoby noszącej, łatwo je było złożyć. Ponadto, nadawały się na każdą pogodę: można je było zakładać warstwami, aby zapewnić ciepło w zimie, a kimona wykonane z oddychającego materiału, jak len, były wygodne w czasie gorącego lata. Te zalety pomogły kimonom stać się częścią codziennego życia Japończyków. Ubrania i rękawy stały się szersze, przekształcając się ostatecznie w przypadku ceremonialnych strojów dworskich m.in. w jūni-hitoe (dwunastowarstwowe kimono dla kobiet) i sokutai (uroczysta szata dworska dla mężczyzn).
Hanfu to tradycyjne style ubioru noszone przez Chińczyków Han. Istnieje kilka reprezentatywnych stylów hanfu, takich jak ruqun (górna część ciała z długą zewnętrzną spódnicą), aoqun (górna część ciała z długą spódnicą), beizi i shenyi, i shanku (górna część ciała ze spodniami ku).
Tradycyjnie hanfu składa się z szaty paofu lub kurtki ru noszonej jako górna część garderoby ze spódnicą qun powszechnie noszoną jako dolna część garderoby. Oprócz odzieży, hanfu obejmuje również kilka form akcesoriów, takich jak nakrycia głowy, obuwie, paski, biżuteria, yupei i ręczne wentylatory. Obecnie hanfu zyskuje uznanie jako tradycyjny ubiór grupy etnicznej Han i doświadczył rosnącego odrodzenia mody wśród młodych Chińczyków Han w Chinach i w chińskiej diasporze zamorskiej.
Po dynastii Han hanfu rozwinęło się w różne style przy użyciu tkanin, które obejmowały szereg złożonych technik produkcji tekstyliów, szczególnie tych używanych do produkcji jedwabiu. Hanfu wpłynęło na tradycyjny ubiór wielu sąsiednich kultur, w tym koreańskiego hanbok, japońskiego kimona (wafuku), okinawskiego ryusou i wietnamskiego áo giao lĩnh (Việt Phục). Do pewnego stopnia hanfu wpłynęło również na niektóre elementy mody zachodniej, zwłaszcza te pod wpływem mody Chinoiserie, ze względu na popularność Chinoiserie od 17 wieku w Europie i Stanach Zjednoczonych.
Hanbok – określenie tradycyjnych koreańskich ubrań. Szaty hanbok znane są już od bardzo dawna, prawdopodobnie od czasów Trzech Królestw Korei. Początkowo szaty męskie i kobiece były takie same, z czasem zaczynały się różnić. W okresie Joseon wygląd szat uległ niewielkim zmianom.
Górna część zwana jest jeogori i jest podobna do bluzy z długimi rękawami, w wersji męskiej dłuższymi niż w kobiecej, sięgającymi do pasa. Żeński hanbok zawiera długą spódnicę (chima), męski natomiast workowate, luźne spodnie. Ubranie to nie zawiera kieszeni. Jedną z form hanboka jest chima jeogori. Tradycyjny kapelusz zwany jest gwanmo.
Wygląd szaty odzwierciedlał status społeczny noszącej ją osoby. Władcy i klasa rządząca posiadali wspaniałe i kosztowne, choć często niewygodne ubrania. Używali także biżuterii, w odróżnieniu od pospólstwa. Zwyczajni ludzie używali na co dzień prostych szat, zwykle w kolorze białym, które upiększano na święta i ceremonie. Podczas zimy używano ubrań podbitych bawełną albo futrem.
Hanboki dzieli się w zależności od ich celu na ubrania: codzienne, ceremonialne i specjalne. Ceremonialne używano na oficjalnych okazjach, włączając w to pierwsze urodziny dziecka, śluby czy pogrzeby. Specjalne szaty zakładane zaś były przez szamanów czy urzędników.
Dziś hanbok zakładany jest głównie podczas oficjalnych okazji. Zanikł już zwyczaj ubierania się w codzienne hanboki.
A to jest jeszcze taka mała wskazówka dla tych, którzy mogli się nie do końca połapać w tym długim tłumaczeniu. Jak widać kimono jest na dole w kształcie długiego prostokąta, hanfu jest w kształcie trójkąta, a hanbok jest w kształcie takiej trochę kopuły.
